Στα μέσα της δεκαετίας των 70’s η μουσική βιομηχανία, που τότε τελειοποιούσε τον άκρατο επαγγελματισμό της , ανακάλυψε τον Bruce Springsteen, έναν μουσάτο νεαρό, ιρλανδοιταλικής καταγωγής απο το New Jersey με δερμάτινο Jacket, t-shirt και jeans – μια Rock ‘N’ Roll καρικατούρα του…Che Guevara – που φάνταζε σαν η πλέον ιδανική περίπτωση που θα επανέφερε την κινητικότητα, την αναταραχή και την ζωτικότητα στην τελματωμένη μουσική σκηνή των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα πρώτα του βήματα ήταν απαγοητευτικά, τόσο για τον ίδιο, που προσπαθούσε φιλότιμα να είναι οτιδήποτε υποστήριζε οποιοσδήποτε ότι ήταν, όσο και για την Columbia Records που παρά τις προσπάθειες της να τον πλασάρει , ως τον διάδοχο του Bob Dylan, δεν είχε πουλήσει πάνω απο 150.000 αντίτυπα απο τα δύο πρώτα albums, ‘’Greetings From The Asbury Park N.J’’ (’73) και ‘’The Wild, The Innocent And The E Street Shuffle’’ (’73). Την Ανοιξη όμως του 1974, ο John Landau, κορυφαία πένα της Rock δισκογραφίας τότε και αργότερα – απο το ‘’Born To Run’’ μέχρι σήμερα – αχώριστος φίλος και manager του, που παρακολούθησε μια συναυλία του, έγραψε ενθουσιασμένος την ιστορική φράση ‘’…σήμερα είδα το μέλλον του rock n roll και ακούει στο όνομα Bruce Springsteen!’’ Αυτή η πρόταση λοιπόν σφίχτηκε σαν θηλειά γύρω απο τον λαιμό του, όταν η Columbia ενθουσιασμένη αποφάσισε να στηρίξει πάνω της μια διαφημιστική καμπάνια, που παρόμοια της δεν είχε γνωρίσει μέχρι τότε η μουσική βιομηχανία! Ηχογραφημένο κάτω απο το βάρος των περιστάσεων λοιπόν, το ‘’Born To Run’’ ήταν ενα εγχείρημα υψηλών στόχων που ο Springsteen δυσκολεύτηκε αρκετά να ολοκληρώσει. Ηταν, απο κάθε άποψη ένα concept album: η παραγωγή, φόρος τιμής στον Phil Spector, ήταν ομοιογενής και η ιστορία , παρά την εμφάνιση πολλών χαρακτήρων , ήταν στην ουσία μια και μοναδική. Ολόκληρος ο αμερικάνικος μύθος σε μια σειρά απο ατίθασα τραγούδια – ‘’Thunder Road’’, ‘’Tenth Avenue Freeze-Out’’, ‘’Backstreets’’, ‘’Jungleland’’ – απο τα οποία ξεχωρίζει το ομότιτλο – η απεγνωσμένη απόδραση απο την ζωή της μικρής επαρχιακής πόλης στον απέραντο αυτοκινητόδρομο. Και τελικά κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Στις ‘’ημέρες της μεγάλης αυταπάτης’’, όπως είχε πεί κάποτε ο David Bowie, που κυριαρχούσαν τα χρυσά αγόρια της Δυτικής Ακτής και οι γυαλιστερές βασίλισσες της Μεγάλης Βρετανίας, ήταν πολύ δύσκολο για εναν αρουραίο των υπονόμων ενός ψόφιου θερέτρου του New Jersey να φιγουράρει την ίδια εβδομάδα του Οκτώβρη του ’75 στα εξώφυλλα των Time και Newsweek ταυτόχρονα! Και δίχως μάλιστα το παραμικρό ίχνος παραχώρησης, μελοδραματισμού, συμβιβασμού ή μοιρολατρείας. Ο Bruce Springsteen αντιστάθμησε με αυτοπεποίθηση ότι του έλειπε σε στιχουργική ευφυία και μελωδική δύναμη , αποδεικνύοντας ότι τα πάντα ήταν εφικτά, ότι μπορούσε να πραγματοποιήσει και το πλέον τρελλό του όνειρο, ότι ήταν πράγματι ‘’το μέλον του rock n roll’’. Και το γνώριζε τόσο καλά, ώστε ακόμα και τα μουστάκια του χαμογελούσαν, όταν φωτογραφιζόταν για το εξώφυλλο του δίσκου, ακουμπισμένος στην πλάτη του πληρωρικού Clarence Clemons!
Χορηγός: 
