Το παρελθόν της rock & roll σκηνής της Νέας Υόρκης δεν είναι και ιδιαίτερα πλούσιο. Διάφορα μαύρα doo-wop σύνολα όπως οι Frankie Lymon & The Teenagers και Billy Ward & The Dominoes και κάμποσοι ιταλο-αμερικανοί ερμηνευτές, όπως οι Dion & The Belmonts, Crests και Mystics, χάρισαν στην πόλη εναν ιδιαίτερο ήχο, ο οποίος όμως περισσότερο ακολουθούσε, παρά άλλαζε την πορεία των μουσικών πραγμάτων. Στα ψυχεδελικά 60’s η Νέα Υόρκη είχε κάποιους σοβαρούς λόγους να αισθάνεται υπερήφανη, τόσο για ονόματα όπως αυτά των Blues Project, Blues Magoos, Lovin’ Spoonful, Vanilla Fudge και Young Rascals, όσο και για το καταφύγιο που προσφέραν στο folk κίνημα τα τοπικά clubs στις αρχές της δεκαετίας. Κυρίως όμως για τους Velvet Underground, το συγκρότημα που είναι υπεύθυνο για οτιδήποτε σχεδόν συνέβη, όχι μόνον εκεί αλλά και αλλού, στα χρόνια που ακολούθησαν! Ελάχιστα συγκροτήματα στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής κατέρριψαν τόσους φραγμούς σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, όσους οι Velvet Underground. Αφού επέλεξαν σαν όνομα τους τον τίτλο ενός πορνογραφικού βιβλίου του Michael Leigh, αποφάσισαν να αποτελέσουν το αντίθετο άκρο της αγάπης και της ειρήνης που είχαν κατακτήσει την Δυτική Ακτή των Η.Π.Α στο δεύτερο μισό των 60’s, απεικονίζοντας την μέχρι τότε σκοτεινή πλευρά της ηδονής εκείνων των ημερών. Τραγουδούσαν για ένα κόσμο που ήταν υπαρκτός και τον οποίον γνώριζαν πολύ καλά! Αντλώντας λοιπόν την έμπνευση τους, απο την ζωή στα πεζοδρόμια της Νέας Υόρκης έγιναν οι χρονογράφοι του αστικού περιθωρείου αλλάζοντας ριζικά την όψη όχι μόνον της στιχουργικής αλλά και της οργανικής έκφρασης του rock & roll. Στηριγμένο σε όλα τα παραπάνω λοιπόν, δημιουργήθηκε ενας δίσκος που προκάλεσε τρομερή αίσθηση και άσκησε τεράστια επίδραση στα μεταγενέστερά του! Καθόλου άσχημα για ένα δίσκο του οποίου το μεγαλύτερο μέρος του ηχογραφήθηκε στα μισογκρεμισμένα studios της Scepter στην οδό 54th Street, μέσα σε μόλις δύο ημέρες τον Απρίλιο του ’66 και στοίχισε περίπου 800 ευρώ! Ο διασημότερος εκπρόσωπος της Pop Art, ο Andy Warhol, που είχε ανακαλύψει τους Velvet Underground μερικούς μήνες πρίν στο Cafe Bizarre του Greenwich Village και είχε επιμείνει να συνεργαστούν με την Nico – μια μυστηριώδη γερμανίδα, πρώην φωτομοντέλο και ηθοποιός, που θα μαγέψει πολύ γρήγορα με την αγγελική ομορφιά της τον Lou Reed – έκανε την παραγωγή και σχεδίασε την θρυλική μπανάνα του εξωφύλλου. Δεξιοτέχνες στην σκόπιμη ωμότητα και με ιδιαίτερη αίσθηση της ‘’ομορφιάς’’ της ασχήμιας, οι Velvet Underground απέδειξαν για μια ακόμη φορά οτι ο ερασιτεχνισμός ( έρωτας για την τέχνη ) και η απλότητα δεν αποτελούν εμπόδια στην καλλιτεχνική δημιουργία, επαναπροσδιορίζοντας παράλληλα της παραμέτρους του rock & roll. Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1967 και η MGM, καθώς θεωρούσε δεδομένη την υποστήριξη του Andy Warhol, προτίμησε να χρηματοδοτήσει τον Frank Zappa καταδικάζοντας τελικά το συγκρότημα σε εμπορική απομόνωση. Εκτός τόπου και χρόνου , καθώς το ‘’Καλοκαίρι της Αγάπης’’ πλησίαζε, ο δίσκος σοκάρισε αρκετούς τότε, με αποτέλεσμα να μην γνωρίσει την απήχηση που άξιζε. Φαίνεται όμως ότι σε κάποιους άλλους, προξένησε εντελώς διαφορετικά συναισθήματα, ώστε να ανεβάσουν το πλέον επιδραστικό LP που ηχογραφήθηκε ποτέ στην θέση του δεύτερου καλύτερου album όλων των εποχών!
Χορηγός: 
