Οι Doors σχηματίστηκαν το καλοκαίρι του 1965 και πήραν το όνομα τους απο μια φράση του βιβλίου ‘’The Marriage Of Heaven And Hell’’ (1793) του William Blake, φράση που έδωσε και τον τίτλο ‘’The Doors Of Perceptions’’ στο βιβλίο του Aidus Xuxley. Αφού έκαναν κάμποσες πρόβες και ηχογράφησαν μερικές δοκιμαστικές ταινίες γίνονται το κύριο συγκρότημα του θρυλικού club του Los Angeles, Whiskey – A – Go – Go, απο το καλοκαίρι του 1966 μέχρι το φθινώπορο της ίδιας χρονιάς , όταν τους πέταξαν έξω με τις κλωτσιές όταν μπροστά σε ενα εμβρόντητο κοινό έπαιξαν το τραγούδι ‘’The End’’, ένα υπνωτικό jam με αναφορές στον Freud και στο ‘’οιδιπόδειο σύμπλεγμα’’. Τότε ακριβώς τους ανακάλυψε ο Jac Holzman και τους υπέγραψε συμβόλαιο με την εταιρία του Elektra. Ο πρώτος τους μεγάλος δίσκος, με τίτλο το όνομα τους, ηχογραφήθηκε μέσα σε μία εβδομάδα το καλοκαίρι του 1966 και κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1967. Και δικαιολογημένα αποτελούσε το soundtrack του ‘’Καλοκαιριού της Αγάπης’’. Γερά rock ‘n’ roll τραγούδια (‘Break On Through’’, 20th Century Fox’’, ‘’Black Door Man’’ του Willie Dixon) και υπνωτικά, αισθησιακά τραγούδια (‘’The Crystal Ship’’, ‘’End Of The Night’’), μια διασκευή του κλασικού ‘’Alabama Song’’ των Weill και Brecht και φυσικά μια εντεκάλεπτη εκτέλεση του ‘’The End’’ που σόκαρε και ‘’αναλύθηκε’’ αρκετά τότε. Η μουσική τους άποψη όμως, το αεικίνητο οργανάκι του Ray Manzarek, η λικνιστική κιθάρα του Robbie Krieger, τα ελεύθερα ρόλλα του John Densmore και πάνω απο όλα αυτά, η μοναδική βραχνάδα της φωνής του Morrison, έφτανε στο αποκορύφωμα της με δύο τραγούδια, τα ‘’Take It As It Comes’’ και ‘’Light My Fire’’. Οι Doors διέθεταν όλα όσα έπρεπε για να γίνουν πασίγνωστοι εκείνη την επόχη, ήχος ψυχεδελικός μεν αλλά εμπορικός δε και στίχους με τέτοιο τρόπο γραμμένους που να σοκάρουν απο την μία αλλά και να μην απωθούν απο την άλλη. Και το κυριότερο έναν τραγουδιστή αποφασισμένο να παίξει το παιχνίδι μέχρι τέλος.
Χορηγός: 
